‘Ik wil hier dus echt liever niet zijn’

Hatsjikkidee! Dat ’t maar op tafel ligt. Jaja… soms krijg ik het om m’n oren 😁. Zit ik daar te zijn met m’n hart open. De dame -cliënte- van m’n eerste uur moet dit even kwijt.

Ze mailde vorige week:
• ‘Weet je nog… (ik: 𝘫𝘢𝘻𝘦𝘬𝘦𝘳)
• ‘Heb je tijd?’ (ik: 𝘥𝘢𝘵 𝘮𝘢𝘢𝘬 𝘪𝘬)
• ‘Terugval in een nieuw jasje, wil aan de slag….’ (ik: 𝘥𝘰𝘦𝘯 𝘸𝘦!)

Ja, dan maak ik dus tijd. En ik verheug me op het weerzien. Ben benieuwd: hoe zal haar leven gelopen zijn? Na het geboortekaartje niks meer gehoord.

De bel. Ik doe open. Ja! Bekend, en ook vreemdig, zo weer jaren verder in de tijd. Allebei best een beetje ouder.

En als we dan weer samen zitten. Snelle updates hebben gedaan. En ik écht ga zitten -in ons contact- gaat ’t luik weer open. Haar toon, blik, woordkeus brengen mijn gevoelsherinneringen terug aan onze sessies. Ik weet haar weer. En zij weet ook zichzelf weer. Voorbij het hier niet willen zijn, zit ze hier heel goed.

Het nieuwe jaar in met 3 afspraken. Gewoon even de boel weer opschudden is de deal. Hardnekkige patronen weer onder de loep nemen. Helderheid creëren.

Dat is goed het nieuwe jaar ingaan. Zelfzorg. En daarmee zorgdragen voor je relaties, werk en alles wat je lief is vind ik een pracht inzet voor 2023.

Ik neem een stap terug om vooruit te komen

Beste Tugrul Cirakoglu,

Je kiest, gooit het roer om. Je succes blijkt een hoge prijs te hebben. Ik citeer uit je laatste -definitief laatste- column:

1. ‘succes is mooi maar dan moet je wel de energie en tijd hebben ervan te genieten’
2. ‘Ik loop steeds achter de feiten aan, daarom minder ik vaart’

Ik heb je columns gelezen in Het Parool. Niet op de nuchtere maag, maar iets verderop in het weekend. Via jou las ik over de schrijnende levens van m’n medemens. Je doet ons als ‘schoonmaker in extreme situaties’ verslag. Petje af voor je werk, en je compassie. Ik hoor je boodschap: we moeten naar elkaar blijven omkijken.

En naast deze vaste column doe je tv programma’s, schreef je een boek en verdubbelde je omzet. Je trouwde, verhuisde en kreeg een kind. De hele rataplan die het leven je brengt als je geluk 🍀 hebt. Maar dan toch…

En weet je Tugrul, hierin ben je niet alleen. Ik spreek ze veel:

Bevlogen professionals, net als jij succesvol. Officieel op hun droom-plek. Maar die zich van binnen geen raad weten:

• met de prestatiedruk
• de verantwoordelijkheden
• het vastliggende carrière pad

Vergis je niet. Ze hebben met hart en ziel gekozen voor deze carriere. En nog steeds. Het vak van ondernemer, dokter, docent vinden ze prachtig. En ’t past bij hun talenten en belangstelling.

Maar, ambitie, groei en succes kent altijd een andere kant. Kan alleen voelen, steeds meer te verliezen. En ook dat verdient zorg en aandacht.

Jij kiest voor de stap terug. Je ruimt nu in je eigen leven op. Tijd creëren. Focus brengen. Terug. Wetende dat je dan pas weer vooruit kunt komen.

Zo leer je ons weer een belangrijke les. 🙏 En yes, doe het: genieten van de tijd met het grootste, belangrijkste en meest waardevolle. En haal adem.

Het ga je goed!

Edith

Zacht kijken

Zo’n dag dat je niet kunt stoppen met kritisch zijn. Op jezelf én de ander. Geluiden, geuren, maniertjes…😒

Je mindset trekt je naar beneden. Hoe keer je dit?

Dit weekend las ik de gouden 🔑 tip voor zo’n dag:

Zacht kijken

Als ik ergens sta te wachten, met een groep mensen ben die ik niet ken, of gewoon even buiten op een bankje zit, maak ik er een spelletje van om iets moois te benoemen aan iemands uiterlijk.

Ik kijk niet naar standaard mooie types, maar juist naar mensen die er ‘eigen’ uitzien.

Ik kijk naar iets wat ik mooi vind of wat me ontroert. Dat kan van alles zijn. Hoe iemands haar is ingeplant. Dat kan zo mooi zijn. Zeker aan aan de voorkant van iemands hoofd zie je daar veel verschil in bij mensen. Kruintjes, wallen, beweging, manier van kijken. Oren zijn ook favoriet. Van kleine verlegen oren naar ware bouwwerken.

De verscheidenheid van vormen en eigenheden van mensen is rustgevend. Ik zoek het, zie het, laat het binnenkomen en vind het mooi.
Al is zoeken niet eens het goede woord, het is er eigenlijk altijd. Ik zie zelden niets ontroerend, dus ik hoef niet echt op zoek te gaan. Ik hoef alleen maar te kijken.’

Aldus actrice Lineke Rijxman in de Volkskrant.

Mooi om nog ns aan te denken, vooral op een slecht-humeur-dag. Ik ga de uitdaging aan juist dan: kijken naar t ontroerende in iemands uiterlijk. En ook in de spiegel.

Interview weeronline.nl

Misschien herken je het wel: je bent vermoeid, prikkelbaar en soms zelfs somber… Nu de dagen korter worden, krijgen steeds meer mensen last van een herfstdip. Maar liefst 1 op de tien Nederlanders heeft er last van. En we kunnen alvast verklappen: dat is geen aanstellerij!

Het is wetenschappelijk bewezen dat de herfstdip bestaat. “Wanneer je in de hersenen kijkt van mensen, zie je in de winter daadwerkelijk minder gelukshormonen”, vertelt psycholoog Edith ter Hoeven. Dat heeft alles te maken met de hoeveelheid daglicht. Het wordt merkbaar vroeger donker en het is ook in de ochtend langer donker. Mensen die daar gevoelig voor zijn ontwikkelen klachten.

Latent Talent

Van roofdier tot leeuwentemmer

Ruud van Nistelrooij, ontwikkelt zich van een bezeten, egocentrische spits tot de alles overwegende, sociaal begaafde trainer van PSV.

Mooie kop in de Volkskrant.

Dus, in 1 man huist beide ‘zijns’ varianten. Afhankelijk van de functie die hij bekleedt. En de taak die hij te verrichten heeft. De verwachtingen.

Fascinerend toch?

Hij ontwikkelt zijn latente talent. Zijn ‘zachtere eigenschappen’ haalt hij van de achterbank, zet hij in als trainer. Een transformatie van de echte spits-attitude naar intelligent verbinden.

Ik vermoed dat hij zich nu anders voelt. Als ’t je werk is mensen te verbinden, dat doet iets anders met je binnenwereld dan wanneer jij degene bent die dé goal moet en wil maken. Een verademing voor z’n inborst.

Je hebt niet persé 1 uniek talent. Er komt altijd weer de dag dat je zin hebt ook een ander talent te ontwikkelen. Gewoon omdat het even genoeg is geweest. Of omdat je lichaam, je hart of de omstandigheden je op pad sturen. Om jezelf weer verder tot bloei te laten komen.

Had jij jou wel willen worden?

Een vraag als een pareltje in de laatste minuten uit Over Leven NPO met Jolande Withuis.

Coen Verbraak: Zou het meisje trots zijn op de vrouw die je nu bent?

Jolande Withuis: sputtersputter…
Ik denk dat ze misschien wel jaloers zou kunnen zijn, fijn boeken schrijven, je met je van alles zomaar bezig kunnen houden.

Coen: Ze had jou wel willen worden?

Jolanda: Ik had mij wel willen worden ja

Coen: Dat is wel een mooie constatering.

Jolanda: Dat is een heel mooie constatering ja! Ik denk dat mijn 10jarige ik mij wel had willen worden. Werken en leven met open blik.

Ontroerend om Jolande hierop haar antwoord te zien geven. Ietwat besmuikt en verrast door haar eigen woorden. Dat had ze niet gedacht 🙂 Belangrijk zinnetje vermoed ik.

Lang leve goede gesprekken!

Lang leve Coen Verbraak. De ander heel houden, en toch daar komen waar ‘t te doen is. Een ware kunst.

En een mooie vraag om jezelf eens te stellen🙃. Zou jij jezelf wel hebben willen worden?

Erg de moeite waard, deze aflevering. Opgroeien in een streng communistisch gezin, dat is zo gewoon nog niet. De hele serie is de moeite waard overigens. Bekijk Over Leven: Jolande Withuis op

Quiet quitting: ‘werk definieert mij niet’

De nieuwe trend, volgens Het Parool deze week.

Werk zien als bijzaak, een instrument om geld te verdienen. Niet mee willen doen aan de ratrace, niet altijd maar efficiënt en productief zijn.

Een tegenbeweging op ‘je werk moet je passie zijn’, ‘je bent je werk’. De gevolgen daarvan kennen we ook, burn-out, van 24/7 bereikbaar zijn.

Ik snap het. Relativering van werk is soms ook echt op z’n plaats. Voor mijzelf zeker. En ook doet ’t zeer: werk zo instrumenteel zien. M’n werk daagt mij uit tot ontwikkeling, ik zou het niet willen missen. Ook de intensiteit niet.

De combinatie: werken daar waar je hart ligt, uitdaging ervaren, je bevlogen voelen én tegelijkertijd dit zo doen dat je je Zin behoud. Hoe gaan we dat nou doen?

Allereerst: het bestaat, ook voor jou: bevlogen werken en maat houden. En ten tweede: het vraagt wel onderzoek en bewustzijn.

Inspiratie

Je inspiratie tegemoet lopen

Dat kan dus. Prachtig! Dus toch óok zelf aan zet… Zelfs als het gaat om die plotse magische momenten dat ’t je invalt: je roeping, je volgende stap, een oplossing voor een vraagstuk.

Hoe?

Je moet echt graag iets willen. Pas dan komen we immers in beweging :). Vervolgens moet je je brein opschudden, ruimte creëren, stimuleren. Gekkigheid, reizen, andere prikkels opzoeken doen/lezen/ervaren.

Daarna heb je een periode nodig waarin je de boel even met rust laat, het onbewuste kan dan doordenken. Belangrijk.

Draag zorg voor mijmer-toestanden, zodat je bewuste ruimte heeft voor de inzichten van van het onbewuste (wandelen, bus, bad).

Zodat de inspiratie kan invallen, of bovendrijven.

En dat is meer dan de moeite waard: het helpt ons om verder te komen. En het draagt bij aan ons geluksgevoel, immers niks zo fijn als het gevoel met zinvolle zaken bezig te zijn.

Natuurlijk, je kunt ook op de bank wachten, en hopen, maar dat kan wel eens heel lang wachten worden. Of je hebt echt geluk.

Aldus Ap Dijksterhuis, schrijver en hoogleraar psychologie Radboud University in zijn boek: Inspiratie.

Ik herken dit proces van inspiratie aanwakkeren in mijn praktijk, in de trajecten bij het ITIP School voor leven en werk, #zininjewerk. We nodigen onbewuste processen uit, activeren dit, geven ‘bijkomtijd’ om de boel te laten nawerken. Werken met creatieve opdrachten. Quick-fix is immers vaak een herhaling van bekende zetten, en wel precies hierom.

Bron: De psycholoog / september 2022, interview Ap Dijksterhuis door Anouk Bercht Nederlands Instituut van Psychologen N.I.P.

Dromen

Je ontdekt opeens dat je in je nakie staat, je doet weer examen, je vliegt, je valt van een flat..

Jouw avonturen in de nacht, universele thema’s en ook zo ongelofelijk persoonlijk. Je droomt niet zomaar wat. En als je durft (dromen delen voelt soms kwetsbaar) kunnen je dromen een bron van inspiratie en hulp zijn in je wakkere leven.

Werken van binnenuit

Een carrière vol ‘net niet’ en ook zó tevreden.

De uitzending van Volle Zalen met Jan Rot ontroerde en inspireerde me. Hij leeft ons de kunst voor van dankbaar zijn voor wat wel. De half gevulde zaal. 1000 cd’s verkopen. Het is genoeg. Z’n ambitie is immers mooie dingen maken. Werken van binnenuit.

Geen roem en succes persé. Want dat geluk ‘van buitenaf’ duurt maar even. Dan slaat de angst toe: Sta ik volgende week ook nog in de top …?

Hij heeft ons een inkijk over deze dans met erkenning en de verduurde frustratie over het uitblijven ervan.

Meesurfen op de golven van het leven. Dit leeft hij ons voor. Hij volgt z’n artistieke impuls tot op deze laatste golf. Prachtige liedjes. Een brok inspiratie en wijsheid. Zo binnen zo buiten.

Zoek je inspiratie, bevlogenheid en grote Zin? Kijk naar deze uitzending van Volle Zalen met Cornald Maas.

Iedereen heeft een blootje

Januari 2022

Ah joh, iedereen heeft een blootje.

Wijsheid om mee de zaterdag in te nemen. Ik ben gek op dit soort zinnetjes. In Het Parool vandaag. Roos Schlikker verwoordt ‘t raak. Haar column over hoe graag we pijn verhullen, omdat ‘je goed voelen zoveel geaccepteerder is dan dat wat schrijnt’. En dat dit zinnetje -dat zij uitsprak tegen haar kinderen als ze hannesten met omkleden bij t zwembad- ook haarzelf weer moed geeft als ze zich wil laten zien. Ook in de stukke stukken.

Vreseleuk

Eng, maar vreseleuk!

Dit ken ik goed.

Juist hetgeen je vreest kan ook zo ongelofelijk leuk worden.
En dat ’t -ja ja- wel precies in deze volgorde gaat. Met bibbers ‘vreselijk’ in, en dan vol leven in ‘leuk’ uitkomen.

Dit woord inspireerde mij de afgelopen dagen in #persoonlijktraject. Het blok waarin deelnemers uitzochten: wat is mijn Nu of Nooit in mijn leven? Welk Avontuur lonkt om te Leven? Deze woorden had ik als mantra voor mezelf mee.

Ik ervaar het namelijk als begeleider ook ieder blok weer als vreseleuk. Altijd momenten van ‘ik durf ff niet’ en de fun van blijven en inzetten.

En natuurlijk ook iedere ochtend bij het koud afdouchen.

Bron vreseleuk: Kitty Althof , de Volkskrant 13-01-’22

Flair

Interview Flair

Mei 2021

Liegen, we doen het allemaal. En niet zonder reden. Liegen is immers zeer functioneel. Maar, het heeft ook een prijs. Ik spreek hierover door met journalist Eva Munnik. Ze schrijft een artikel over dit onderwerp na het verschijnen van het boek….

Klik op het artikel om het te lezen

‘Het monster in de bek kijken’, precies dát blijkt behoorlijk cruciaal, om deze corona tijd door te komen. De spanning nu roept allerlei automatische gedragingen op. Om daar weer vat op te krijgen helpt het om te kijken wat er werkelijk diep van binnen in je wordt aangeraakt.  Daar kwamen we op uit. Ik vond ’t echt leuk om geïnterviewd te worden door Henk Leegte voor het programma Iedereen Live. Hét houtje-touwtje televisieprogramma online om huiskamers te verbinden in corona-tijd. Een mooi voorbeeld van nieuwe creativiteit en saamhorigheid als het bestaande wegvalt. In dit interview vertel ik over reacties om me heen en hoe ik zelf om ga met wat er op ons afkomt.

Interview Flair

Jan 2020

En dan… komt t er misschien van!

En Huub bewijst ons dat het het er zomaar heel erg van komen. In de uitzending van Volle Zalen (nov 2019) geeft hij ons een inkijkje in zijn dagboek van zijn 26 jarige ik.

Hij fantaseert als 26 jarige over zomaar een dag ‘als ie groot is’. Hij schrijft in de ik-vorm, in de tegenwoordige tijd, van opstaan tot ’t naar bed gaan. Nu, 40 jaar later, ontdekt hij dat er veel werkelijk waar is geworden. Hij houdt dan ook een vurig pleidooi voor de verbeelding.

En ik kan niet anders dan hiermee instemmen. Daarom heb ik als vraag op m’n homepage: wat is jouw droom? Een visioen helpt om te bepalen waarop je je hebt te richten in je leven.

Slapen, snaaien en snauwen

De natuur verandert in de herfst. Jij verandert in de herfst. Van terrasjes en festivals schakel je over naar bank en buis. Donker, regen, somberte, andere geuren en kleuren. Je zoekt een oplossing in veel slapen en eten. Je reageert je onvrede af op je omgeving. Voor je het weet zit je midden in je herfst-dip. Samen met nog 1,2 miljoen Nederlanders. In dit artikel lees hoe je beter met de herfst om kunt gaan.

Betekenis van herfst
Even in herinnering brengen. De herfst volgt op de maximale groei van de zomer. Donker neemt toe, licht neemt af. De natuur reageert hierop: rijping en loslaten, oogsten. De energie trekt zich terug uit de uiteinden van de boom. In voorbereiding op de stille winter.

Jij bent aangesloten op de seizoenen
Jij doet mee met deze seizoensbeweging. Ook jij wordt beinvloed door de afname van licht. Net zoals de boom. Je hebt minder energie aan de buitenkant. Je keert naar binnen. Dat vinden we moeilijk. Binnen-in-je is het niet altijd leuk. En je woont en werkt in een samenleving die gewoon doorkachelt. Of juist even extra inzet vraagt, zo na de zomer. Dwars door de seizoenen heen.

Tips om de herfst goed door te komen

• Begrip voor jouw herfstige gevoel
  Met stip op 1: verzet je niet. Kijk naar buiten en zie dat je ‘gewoon’ meedoet met het leven. Jouw beweging, jouw gevoel klopt. Geef jezelf wat je nodig hebt in deze periode. Dat jezelf toe dat je meer in huis zal zijn, onder een dekentje op de bank. Het is ok.
• Vertrouw op de waarde van de herfst
  Als je de herfst toestaat blijkt ie waardevol. Keer naar binnen en onderzoek wat je daar vindt. Wat mag jij loslaten? Een prikkelende vraag voor vele gebieden: werk, relaties, liefde, beelden en overtuigingen. Laat de antwoorden hierop ontstaan in dit seizoen. Zo krijgt de herfst werkelijk zin.
• Zelfzorg
  Bewaak in donkerte je eigen binnenlicht. Dit vraagt om discipline. Zorg voor voldoende beweging, minimaal 1 a 1,5 per dag. En ga naar buiten! Buitenlicht stimuleert de aanmaak van het hormoon cortisol. Cortisol houdt je wakker en alert. Zorg voor structuur in de dag. Weersta de verleiding om lang in je bed te blijven liggen, maar slaap wel genoeg. Gedurende je slaap maak je melatonine aan, dat heb je nodig om overdag cortisol aan te maken. Eet gezond en gevarieerd. Juist nu.

Zo raak je langzaam klaar voor de winterperiode. Hetgeen je in de herfst loslaat, zal gedurende de winter ligeen te liggen. En straks -in de lente- zal duidelijk worden welke loslatend weer in nieuwe vorm tot bloei zullen komen. De magische werking van de seizoenen. Als we maar durven.

Van halve naar hele kracht in je werk

Vol lachend daalden mijn cliënten en ik de trap af na een sessie bij mij op zolder. In m’n beginjaren als coach was dit opvallend vaak het geval. In ’t gesprek serieusheid, en op de terugweg lekker lachen. Ik ben van nature behept met een eigen relativerende kijk op ons menselijk ‘geploeter’. Deze blik hield ik angstvallig buiten het gesprek. En als m’n officiële rol klaar was – bij het afdalen van de trap – piepte er alsnog een grap uit.

Voldoen aan een beeld
Ik had een opvatting over wie ik moest zijn in m’n vak als psycholoog en coach. Een aantal van mijn eigenschappen vond ik prima passen bij mijzelf als professional: goed luisteren, vragen-stellen, objectief en empathisch zijn. Andere delen van mijzelf vond ik ongeschikt: mijn humor, impulsiviteit en eigen gevoelens. Deze hield ik weg van zolder. Zo leefde ik meer naar mijn béeld van coach/psycholoog, dan naar wie ik helemaal ben.

Jij kent dit vast ook. Je geeft invulling aan een nieuwe rol in je leven (vader/moeder-zijn, manager, volwassen kind, coach) aan de hand van de voorbeelden en rolmodellen die je kent. Of door bepaalde ideaalplaatjes in je hoofd, van jezelf of van huis uit meegekregen. Zulke voor-beelden kunnen je houvast geven over hoe jij je hoort te gedragen in een nieuwe rol. Op zich een prima start.

Op halve kracht vooruit
Maar leven naar een beeld kent ook een prijs. Je bent steeds bezig met ‘Wat hoort wel en wat hoort niet?’. Dit kost energie. Dat niet alleen, het vervelendste is: je doet zó je best en toch kom je niet tot volledige wasdom. Je blijft steken, alsof je op een motor zit die maar op één cilinder loopt. Dan komen er gedachten als: ‘ik kom niet helemaal uit de verf’, ‘ik voel dat er meer in zit’. En dat klopt ook, je werkt eigenlijk maar op halve kracht.

Jezelf helemaal inbrengen in je werk
Ben je bereid om jezelf helemaal in te brengen, ook je ‘andere’ kanten, die je er misschien liever buiten houdt? Bereid om zichtbaar te worden in al je facetten? Dit voelt in eerste instantie kwetsbaarder, omdat je minder ‘ophoudt’. Tegelijkertijd ervaar je meer energie en leven in je werk, val je meer samen met wie je helemaal bent. Je werkt dan op hele kracht.

In míjn werk durf ik steeds meer mijn verschillende kanten er te laten zijn en te laten zien. Ik breng m’n impulsen en mijn eigenzinnige kijk ook in tijdens mijn sessies. Dit brengt levendigheid. Zoals Wende Snijders zo vol bezingt in mens durf te leven: ‘Vlieg uit in de lucht, en kruip niet in een kooi’.

Welke kracht wil jij er niet langer buiten houden?
Nu mijn vraag aan jou. Als het gaat over werken vanuit hele kracht: welke aspecten van jou staan te dringen op de trap om mee te gaan doen in je werk?

24 uur met…

team Loopbaangroep Itip, 6 mensen. We trekken van vrijdag 14.00 tot zaterdag 14.00 met elkaar op: bereiden samen het eten en slapen onder 1 dak en in 1 tuin. Visiedagen noemen we dit. Urgente agendapunten kloppen flink aan onze deur. En de ‘wij’ tikt ook bescheiden. M’n zakelijke ik start graag met bonzende agendapunten, m’n wijzere ik weet inmiddels beter. Bij het Itip starten we met de ‘wij’. En dat klopt altijd weer.

Wij
Zo vlechten we onze ‘wij’ in deze 24 uur weer verder in elkaar. Verwelkomen Grietje in ons midden. We lichten onze deksels. Geboortes, achtergrond, belangrijke beelden die we hebben meegekregen over werk en de wereld komen voorbij. We nemen elkaar mee in de gebeurtenissen die ons hebben gevormd. En tijdens het ontbijt zien onze dromen van die nacht het licht. Ik kan niet te veel uit de school klappen maar denk aan: ijsblokken, grote kathedralen, (film)kussen, herenboeren en grote bloemvelden.

… die agendapunten
Die komen ook aan bod, uiteindelijk, en hoe… We werken efficiënt en met focus. Doordat we elkaar echt gezien hebben merk ik dat er klaarheid en mildheid is. We spreken elkaar makkelijk aan, kunnen elkaar horen.

Deze 24 uur overtuigt mij weer dieper over het belang van persoonlijk contact in een team. Voeding voor mijn wijze ik. Ik ben blij dat we als team -als Itip organisatie- leven waar we voor staan. Dat we er steeds weer voor kiezen om te starten bij onszelf, bij onze bron. Zo vullen we met elkaar onze 24 uur met … bezieling en werken vanuit ieders eigen kracht. Precies waar we zo van houden. Met dank aan Gert, Sandra, Marga, Grietje en Hans

Doe jij dat weleens: stilstaan bij de vraag of jij je kostbare werktijd besteedt aan waar jij zin in hebt en ook blij van wordt? De check: hoe is het gesteld met de bezieling in mijn werk?

Om duurzaam gezond te werken is zo’n check echt nodig eens in de zoveel tijd. Om te weten of je nog goed zit of dat je ergens aandacht aan dient te besteden. Nu zou ik je een vragenlijst voor kunnen houden, maar de meest eenvoudige manier om jouw bezieling te checken is gewoon door te kijken in de spiegel naar jezelf en in de spiegel van de mensen om je heen.

Aangeblazen of uitgeblust?
Maar laten we eerst kijken naar dat bijna magische woord ‘bezieling’, dat wordt gedefinieerd als het ‘iets maken of doen met een sterke inspiratie’. Woorden die hierbij genoemd worden zijn: aanblazing, begeestering, hartstocht, enthousiasme, geestdrift, gloedvol. Aanblazing vind ik echt mooi in deze context. Ik herken het ook. Als ik iemand ontmoet die bezield werkt, inspirerend is, dan ervaar ik deze persoon als ‘aangeblazen’. Zachtjes gevuld met iets onnoembaars, ik kan het niet zien of pakken, en toch voel ik de vervulling, ik weet dat het er is, het geeft energie, ik word er blij van. Echt anders dan opgeblazen. Of uitgeblust.

De spiegel-test
Hoe het met jouw bezieling of inspiratie gesteld is, kun je allereerst toetsen door zelf in de spiegel te kijken. Wat zie je dan? Hoe enthousiast ben je? Word je blij van wat je doet, en ervaar je je werk als zinvol? Spreek je er gloedvol over, of houd je liever je mond over je werk? Voel jij je ‘aangeblazen’ als je aan het werk bent, of loop je er op leeg?

Daarnaast is een belangrijk kenmerk van geïnspireerde mensen, dat zij zelf ook inspirerend zijn. Dus, als je wilt weten hoe jouw bezieling ervoor staat, kijk dan eens goed naar de mensen om je heen. Wat zie jij van jezelf in de ander weerkaatst? Welke spiegel houden zij je voor? Ervaar je in gesprekken dat je inspirerend bent, dat je de ander ‘aanblaast’? Ken jij dit heilige vuur, die momenten dat jij zo bevlogen bent dat een ander daardoor geraakt wordt? En zijn die er genoeg of maar sporadisch?

Twee spiegels
Ik krijg zelf vaak twee spiegels voorgehouden: de ene weerspiegelt lastigheden in m’n werk: dan heb ik het over de administratie, een chaos, en wervende activiteiten. In de ogen en reactie van de ander zie ik mijn ‘grumpy’ ik. Die is weinig inspirerend. Mensen in mijn omgeving worden dan moe van mij, blijven liever uit mijn buurt, of raken in verwarring. Daarnaast zijn er heel andere momenten. In een ontmoeting met een mede-vakgenoot bijvoorbeeld. Ik praat dan over de kern van mijn werk: over het echt contact maken met een persoon of intens met een groep mensen werken. In dat gesprek laait mijn vuur op, en zie ik in de ander hetzelfde gebeuren. We inspireren elkaar over en weer. In die uitwisseling voel ik mij als het ware opgetild. En een supergrote bofkont dat ik zulk prachtig werk mag doen. Voor mij gaat het om het evenwicht tussen beide spiegels. Spiegel ‘grumpy’ hoort erbij in ieders leven. De cruciale vraag is: zie ik ook genoeg bezieling in de spiegel?

En jij?
Welke informatie geven de spiegels om jou heen? Durf jij daarin te kijken om te checken hoe het zit met jouw heilige vuur? En wat zie jij dan? Ik ben benieuwd.

Deze week kreeg ik de vraag waarom ik had gekozen voor mijn beroep als psycholoog | coach. Ik had mij antwoord zo klaar. Mijn #beroep past helemaal bij dat wat ik als kind het liefste deed: met de mensen om mij heen bezig zijn, patronen doorgronden, menselijk gedrag begrijpen. Ik ben een geluksvogel.

Als je zoekt naar #werk waarin je je #bevlogen voelt, #flow ervaart, kijk dan eens naar wat jij als kind graag deed. In je jeugd heb je puur spel gecreëerd. Spel waar jij blij van werd. Je werd nog niet gehinderd door zaken als status, maatschappelijk succes etc. Jouw kinderspel bevat dus belangrijke aanwijzingen over wat van oorsprong bij jou past. Het volgende stappenplan helpt je zicht te krijgen op de belangrijke aspecten van jouw baan.

Stap 1 Herinner je wat jij als kind graag deed
Waar speelde je het liefste? Speelde je alleen of met anderen? Welk spel koos je? Wat deed jij precies? Zorg voor een aantal verschillende herinneringen

Stap 2 Maak minimaal 3 speel-schetsen
Beschrijf per spelmoment uitgebreid hoe dit precies ging. Maak een schets van begin tot eind waarin je elementen meeneemt van geur, omgeving, geluiden, gevoel etc.

Stap 3 De fijne momenten
Omschrijf heel precies wat maakte dat jij zo van het spel genoot. Welk onderdeel geeft jou dat warme tevreden gevoel? Stel: je hield van hutten bouwen, ging het je dan om het samenwerken, het leidinggeven, of om het creëren van iets nieuws?

Stap 4 Jouw wezenlijke werk-elementen
Nu kun je benoemen welke elementen voor jou van wezenlijk belang zijn in een baan.

Voor mij is het belangrijk om …. (vb samen te kunnen werken)
Ik ben iemand die ervan houdt om … (vb patronen te begrijpen)
Ik hou ervan om… (vb mijn creativiteit in te zetten)

Als jij in je werk #plezier wil ervaren zal je ervoor moeten zorgen dat deze elementen in je werk plek hebben. Dan kom je tegemoet aan wat jou echt blij maakt, en goed doet, dan werk je met #bezieling.

Het traject Bezieling in je Loopbaan biedt een combinatie van 5 individuele sessies met een loopbaancoach én 5 losse themadagen met mede-bezielers in een groep. Het element groep biedt een aantal voordelen die je 1 op 1 niet vindt. Daarom ben ik ook zo dol op ons traject.

1. Inspiratie
   Andere mensen zijn gewoon inspirerend. In een goed begeleide groep zal ieder z’n masker steeds een beetje verder laten zakken. Dan blijkt dat juist het type bij wie je op eerste gezicht denkt: ‘aparte vogel, niet mijn type’, een verrassend originele en frisse kijk op zaken heeft. Deze input verruimt jouw eigen blik. Een ruime blik is onontbeerlijk voor (her)vinden.

2. Luiwammesen
   Als deelnemer in een groep hoef je niet alles zelf te doen. Je leert via de anderen.  Soms omdat de ander als een spiegel voor je, dan kan je jezelf zien in de ander. Soms omdat iemand iets inbrengt waardoor jij geraakt wordt. Het zit zo: als jij geraakt wordt door de inbreng van een ander, dan weet je dat dit ook over jou gaat. Zo leer je, via de ander.

3. Yes! Jouw patroon!
   Je schuwt de groep omdat je vermoedt dat je daar zal gebeuren waar je zo’n last van hebt. Bijvoorbeeld: jouw kritisch zijn, zorgen voor iedereen, leiding nemen, afzijdig houden etc. Jouw vermoeden klopt. Een groep is een trigger voor onze patronen. Ik vier dat. Dit is een prachtige kans jouw patroon echt te leren kennen, nieuwsgierig te onderzoeken, met het volle bewustzijn erbij te blijven.

4. Experimenteren
   Dan komen we bij de volgende stap: ja je zit midden in je patroon, ons volle bewustzijn erbij. De groep biedt je nu de mogelijkheid om te oefenen met andere opties. Je eigen overkomen te onderzoeken, een check te doen. In deze veilige setting zijn we goudeerlijk met elkaar. Er is geen ander belang dan dat het je goed gaat. Dus, jouw groep vormt een prachtig LAB om te onderzoeken en te experimenteren.

Ja, ik ben blij als iemand bij mij komt die echt veel last ervaart. Soms ga ik zelfs zo ver dat iemand adviseer (nog) niet te komen, dan proef ik nog niet genoeg van dat magische goedje last.

Wat last zo magisch maakt? Last is de motor achter verandering. Je gaat pas aandacht schenken aan iets als je aandacht er naartoe getrokken wordt. Last/pijn heeft dus een belangrijke signaalfunctie. En dan is het vervolgens belangrijk dat de last groter is dan het plezier.

Stel:
Een vrouw, leert zichzelf aan om op alle vlakken goed te presteren, dit wordt erg gewaardeerd door belangrijke anderen. Ze krijgt hiervoor veel positiefs: waardering voor wat ze allemaal kan, aanzien, een carrière, status, goed verzorgd huis, tiptop kinderen. Op een zeker moment ontstaat naast deze beloning ook last: krampachtigheid, bang ontmaskerd te worden, bang om ‘het’ te verliezen, weinig levenslust, weinig spelen etc. Dat is het moment dat deze vrouw zich meldt zich bij mij. Dan is de hoeveelheid last een graadmeter: komt iemand voor een doekje voor het bloeden, of is iemand bereid is een basisaanname over het leven: ‘ik tel pas mee als ik presteer’ te heroverwegen.

Hardlopen met de man. In mijn eentje loop ik al een tijdje steeds hetzelfde rondje, dezelfde afstand, zo rond de 4 kilometer. Eerlijk? Ik ben behoorlijk tevreden met mijzelf dat ik dit met regelmaat opbreng.

Af en toe gaan we samen hardlopen de man en ik. Onze wegen scheiden zich dan op ‘mijn moment’, ik linksaf en hij rechtdoor voor nog een kilometertje of 15 of 20. Deze zondag riep hij mij bij het afscheid nemen nog iets toe, iets over ‘grenzen verleggen’. Als ik alleen verder loop puzzelt dit mij. Hoezo heb ik eigenlijk besloten zo strikt deze hele korte afstand te doen? Die blessure ooit? Apart eigenlijk: een keer een blessure oplopen en vanaf dan zo binnen veilige marges blijven.

O.k., point taken. ‘Grenzen verleggen’ nu gaat het over hardlopen, maar ik ken dit punt goed, ook op andere gebieden in mijn leven. Grenzen verleggen is voor mij iets anders dan door m’n grenzen heen breken. Door de grens heen breken zou nu betekenen dat ik ópeens onbesuisd 13 kilometer ga hardlopen. Kan zeker ook, maar is wat anders. Als ik mijn grens verleg betekent dat dat ik weet waar en hoe de grens nu ligt, en dat ik de grens dan oppak, en rustig en zorgvuldig ergens anders neerleg.

In mijn specifieke hardloop geval: ja, ik besef opeens dat ik een grens heb gecreëerd, ik snap dat deze grens kan worden verlegd, en dat ik degene ben die dat kan doen. En dat áls ik dat doe, ik echt zorgvuldig te werk dien te gaan, voor het behoud van mijn knieën etc.

Sinds die zondag ben ik langzaam mijn hardloopgrens aan het opschuiven. Niet blind zomaar gaan, maar met m’n koppie erbij. Ik realiseer mij ook goed waar mijn weerstand ontstaat: ik vind het spannend om mijzelf een doel te stellen, omdat ik daarmee de kans op ‘niet lukken’ in het leven roep. En niet lukken vind ik gewoon niet zo makkelijk. Natuurlijk is mij dat al gebeurd, dat ’t even niet lukte. Ik bleek veerkrachtiger dan verwacht: ik kon het prima aan. Doelen stellen, een streven hebben, het zorgt ervoor dat ik meer plezier beleef, en meer runner’s high. En daar ben ik gek op 🙂

Deze week viel er een gat in mijn agenda, een activiteit van 3 dagen ging niet door. Tel daar geplande voor- en nabereiding bij op, ik had opeens een week vrije ruimte te pakken. Ik was opgelucht dat ik dat grote werk even niet hoef te verrichten. Ik baalde ook, ik had mij verheugd op de samenwerking met mijn collega’s. En er gebeurde iets verrassends: ik wist onmiddellijk waar ik mijn ‘uitgespaarde energie’ op ging richten. Het afgelopen jaar heb ik tot tweemaal toe tijdens een oefening een heel duidelijk beeld gekregen dat ik wilde gaan schrijven. Daar hoorde een dun pennetje en eenvoud bij.

Natuurlijk vulde de week zich gewoon, zo is het nu eenmaal als moeder van 3 kinderen en een eigen praktijk. Maar het verlangen/de richting liet mij niet los. Ik ben dus gewoon begonnen in deze week. Het voelt als het bevrijden iets wat al een tijd in mij zat, en het schrijven leidt tot allerlei andere initiatieven die broodnodig waren. Ik inspireer mijzelf. Soms zeg ik weleens tegen een cliënt: ‘je hebt heel lang gewacht hè, voor je kwam’. Nou, van dat dus.

Dus, hoe fijn als dingen soms niet doorgaan. Even uit de normale gang, en zien wat er ligt te wachten om opgepakt te worden.

Vanmorgen liep ik weer in m’n oude kloffie door t park met de hond. Ik realiseerde mij hoe ik ertoe neig om m’n mooie spullen in de kast te laten hangen. Redenen genoeg: ‘ik zie vandaag toch niemand’, ‘straks wordt t vies, dat zou zonde zijn’, ‘heb niet de perfecte kousen/schoenen/shirtje erbij’, ‘straks krijg ik opmerkingen’..

Zo bestaat het dus dat ik tijd en geld investeer in mooie kleding, opgetogen ben over wat ik uitkies, deze schatten mijn huis in sleep, en dat ik vervolgens toch redelijk slonzie door het leven ga.

Natuurlijk herken ik deze neiging ook op andere gebieden in mijn leven: waarin ik mijn schatten achter houd. Schatten die ik van nature heb, of de schatten waarvoor ik hard heb moeten werken, veel tijd en energie in heb geïnvesteerd.

Daadwerkelijk zeggen wat ik te zeggen heb in het contact met een ander. Het toepassen van nieuwe werkvormen. Ideeën die we hebben om meer bekendheid te geven aan t loopbaanwerk dat we doen bij het ITIP. Ik breng zaken in stelling, maar vind het bloedspannend om het daadwerkelijk af te maken. De concrete uitvoering. Om dezelfde redenen dat ik mijn kleren laat hangen: ’t is niet perfect, ik weet niet zeker, misschien zit ik mis. Die kwetsbaarheid.

Zo is het mijn uitdaging om mijn schatten ook écht de wereld in te brengen.

En nu lonkt het dus, om dit stukje voor mijzelf te houden… Jij weet nu waarvoor ik heb gekozen. Straks doe ik ook nog iets leuks aan. Gewoon omdat het kan.

Ga daar maar eens aan staan… voor velen van ons een behoorlijke klus. Eind 2016 werd ik hierover geïnterviewd door de Margriet. Zo’n goede aanleiding om mij heerlijk te verdiepen in een onderwerp. Ter voorbereiding ging ik in gesprek met Bas Klinkhamer (directielid ITIP) hierover. Twee belangrijke zaken voor mij:

Besef dat de tijd van het jaar jou oproept tot rust nemen, naar binnen keren, vertragen. Kijk hoe je aan deze natuurlijke behoefte tegemoet kan komen in de hectische weken van Kerst.

Bereid je voor: hoe jij wil zijn, hoe jij wil doen en met wie, en zet daar op in. Op tijd, helder en creatief. Dan kan je binnen deze kaders vrij en flexibel zijn.

Lees hier het volledige artikel »

De zomervakantie. Het ideale moment voor een grote, meeslepende liefde. Een liefde die misschien maar 3 weken duurt, maar die je wel je hele leven blijft herinneren. Volgens onderzoek van een grote reis-website vindt 44% van de Nederlanders een vakantieliefde het beste wat je kan overkomen. Maar hoe komt het toch dat we in de zomer zo snel verliefd worden. Dat vraagt Ron aan psychologe Edith ter Hoeven.

Luister het radiofragment (ca. 4 minuten) hier »